..ah biz

Bu ikilemler, bu duygular, tüm bu olasılıklar.. dimi?

Ah biz.

Ah bu yüreklerimiz.

Oyun-kurgu türündeki hayatımın en minnoş kıvrımlarından birinde düğümlendim kaldım. Hiç bi bölümümü geçemiyorum. Canım iyice azaldı. Tıkıldım kaldım bu bölümde. Yanıp yanıp başa dönüyorum. Arkama yaslanıp sadece güveneyim olacaklara diyorum, beceremiyorum. Taktiklerim hep işime yarar bu bölümde yapamıyorum.

Miniciklikten geliyo bu sabitliğimiz belkide. İlle istiyoruz bazen, o kadar çok istiyoruz ki isterken ilk ‘neden’ istediğimizi unutuyomuyuz acaba. İlk bunu istememizin çıkışını, içimizi kıpır kıpır eden şeyi. Sadece gerçek olunca mutlu edecek olan bişey istemenin içinde yanlış bişi var, isticeğimiz şeyin yolculuğu da bize cesaret, güç ve öyle mutluluk veriyosa bavulları hazırlamak lazım diye buldum :)

Bu bıdık ukala hayat paşa paşa dersleri tek tek veriyo. İşte bu dersleri seçemiyosun. Neyi isticeğini seçebiliyosun da, bunları hesaplayamıyosun.

Neyse sonuç olarak benim kafam karmakarışık, puzzle şeklinde görüyorum tüm hayatı, kaç parça hiç bilmiyorum :) bildiklerim sahip olduklarım. Ve yaptığım, sevdiğim işim, kocaman ailem, aşık olduğum, her sabah mis kokusuyla uyandığım nefesiyle mutlu olduğum.

çok şükür.

❤️❤️❤️